Ondertussen bleef ik de zorg voor mijn man combineren met mijn werk. Dat werd steeds moeilijker. Mijn man begreep ook niet dat het voor mij allemaal te veel werd, ik ging er psychisch en emotioneel onderdoor.
Het werd zo erg dat ik op een bepaald moment een echtscheiding overwogen heb. Maar ik stootte op het onbegrip van mijn omgeving. Ja, ook van de huisarts. Ik kreeg het verwijt dat ik mijn man in de steek liet, een man die niet meer voor zichzelf kon zorgen...
Voor mantelzorg(ers) wil ik strijden. Ik vind het belangrijk dat je als mantelzorger gehoord en gesteund wordt door de huisdokter en door andere professionele hulpverleners. Telkens ik met mijn man op consultatie ging en vertelde over zijn achteruitgang, kreeg ik van de huisarts te horen dat het inbeelding was omdat ik op zo een dienst werkte. Dit heeft vele jaren geduurd, ondertussen ging mijn man wel stelselmatig verder achteruit. Stappen, nadenken, logisch denken, … het werd hem allemaal te moeilijk.
Mijn man leed aan jong dementie. Jaren heb ik voor hem gezorgd. Zowat een half jaar geleden is hij overleden. Ik werk als verzorgster in een bejaardentehuis met dementerenden en heb daar o.a. ook mijn dementerende tante verzorgd. Ik overdrijf dan ook niet als ik zeg dat ik wel één en ander afweet van dementie.
Ik zorgde voor miijn moeder omdat ze in steeds grotere mate hulpbehoevend werd
Na het overlijden van mijn vader heb ik de taak op me genomen om voor mijn moeder te zorgen. Ze heet een psychische stoornis bi polaire En is daardoor niet altijd even gemakkelijk. Toch heb ik een weg moeten zoeken om hiermee om te gaan. En die weg is lang geweest. Kinderen van zulke ouderen moeten sneller gehoord en geholpen worden!
Mijn man heeft Alzheimer in matig tot ernstige mate. Ooit hebben we elkaar 'liefde en trouw beloofd in goede en kwade dagen', daarom wil ik mijn man steeds bijstaan. Uiteraard zijn er heel moeilijke momenten maar voor hem ben ik zijn engelbewaarder. Hij heeft mij voor alles nodig, dus kan ik hem zo moeilijk alleen laten.
Je rolt er gewoon in. De vraag waarom heb ik mij nooit gesteld. Misschien, omdat ik de voorbije jaren een goed leven heb gehad met mijn echtgenoot en ik dit niet meer dan normaal vind. Ik heb hem ook gezegd dat ik het zolang mogelijk wil volhouden en voorlopig is het druk maar het gaat nog.
Je laat je partner niet in de steek omwille van ziekte
