mama terug thuis na korte ziekenhuis verblijf,ze was gevallen thuis.Artsen hebben hartkleppen stoornissen ontdekt,medicatie is aangepast,huisarts is ingelicht.
Allebij blij dat we terug een happy thuisleven hebben.
Ik ben er in 2012 serieus aan begonnen om voor mama te zorgen als een roeping uit mijn hart, en ik doe het alle dagen met meer enthousiasme. En ik ben me ervan bewust dat ik goed bezig ben. Zo hebben we allebei gelukkige momenten die mama anders niet zou kunnen meemaken.
Omdat ze liefst zo lang mogelijk thuis in haar vertrouwde omgeving wil blijven wonen.
Beste Ma-Zo vrienden.
Het is nu ongeveer 6 maand dat mijn echtgenote vertrokken is naar de OVERKANT! Het leven gaat verder. Ik heb het nu aanvaard en de draad van het leven terug opgenomen.
Ik dank iedereen voor de steun die ik in deze moeilijke periode heb mogen ontvangen.
Het beste voor U allen en hou vol in deze mooie taak als mantelzorger !
andré
Vandaag enkele exemplaren van "Raak" toegestuurd gekregen. Weer een intervieuw over mantelzorg. Na Maczima en Visie nu dus Raak van de KWB. Ik begin schrik te krijgen voor overexposure. Mij best een beetje uit de media weghouden nu. (Graptjen hoor).
Mijn moeder heeft altijd veel aandacht willen hebben en heeft altijd een heel moeilijk karakter gehad. Ze is nu 88 jaar en nu treedt er ouderdoms dementie op. Sinds mijn pa zeven jaar geleden overleden is sta ik er alleen en doe zoveel mogelijk waar ik eigenlijk weinig dank voor terug krijg
Het valt niet mee , dag in dag uit voor iemand zorgen die steeds afhankelijker wordt. Gelukkig is er familiehulp enzo maar in de vakanties sta je er toch dikwijls alleen voor en dat weegt zwaar. Je eigen behoeftes steeds aan de kant schuiven omdat je er moet zijn!ik word er zo moe van, maar jullie begrijpen me vast wel als je in dezelfde situatie zit he ? Elke dag opnieuw doen we het toch maar we mogen trots zijn op onszelf. Voor iedereen die het doet een dikke pluim op je hoed!
Lieve groetjes
Marie lou
Omdat hij/ zij het verdiend om binnen zijn eenzaamheid erkenning, liefde en identiteit te ervaren.
Ik zorg samen met mijn broers voor mijn steeds meer en meer hulpbehoevende moeder.
Terwijl Suikerrock over en door de stad raast zitten wij rustig thuis te babysitten op de hond (puppy) van de zoon. Niet dat we ons afsluiten van het gebeuren hoor, maar meer dan een wandeling langs de randanimatie en de kraampjes en foodtrucks zit er niet meer in. Het lawaai is niet meer aan mij besteed. Door zelf jaren muziek te spelen zijn mijn oren niet meer in staat om een dusdanige portie geluid te verwerken. De vakantieweken komen er stilletjes aan en dat duwt ons vooruit.
