Het probleem is eigenlijk dat mijn partner zo trots is .Ze wil eigenlijk alles nog zelf doen ook al gaat dat moeilijk .Iedereen zegt laat haar toch doen maar iemand zien sukkelen en niet helpen ligt echt niet in mijn aard. Ze kan ook niet meer alleen zijn en is heel achterdochtig . Samen met de verbouwingen die we gestart waren id dit soms echt wel zwaar. Ik zie mijn vrouw doodgaag en heb veel steun aan haar dochter . Dit is de eerste keer dat ik zoiets doe dus het is misschien ietwat onhandig waarvoor mijn excuses .
Twee jaar geleden werd Alzheimer vastgesteld bij mijn echtgenote . Dit kwam als een donderslag bij heldere hemel . Omdat we zoveel mooie jaren samen hebben doorgebracht lijkt het me logisch dat ik de verzorging ( + steun ) op mij neem
Mijn moeder is 80 en heeft zware rugproblemen, ik rijd overal met haar naartoe, help let de was, boodschappen, uitstapjes en mentale ondersteuning.Daarbij ondersteun ik ook mijn vader die geïsoleerd geraakt.
Sedert dat zij in hun woning kwamen circa 1970 onze buren. Sinds een 10 tal jaren weduwe. Mijn vrouw en ik altijd hulp geboden
Mijn echtgenote heeft de diagnose Ziekte van Alzheimer gekregen. Ze is nog maar net 60 jaar geworden. We zijn gehuwd ; in goede en kwade dagen .... Ik vind het vanzelfsprekend dat ik voor haar zorg samen met mijn 2 dochters (beide niet meer thuis wonend).
Ik ben de enige dochter en ik wil mijn moeder zo lang mogelijk en goed soigneren !
