Mijn vader is 97 jaar, woont nog zelfstandig maar de mobiliteit wordt moeilijker en de onzekerheid neemt toe.
mijn vrouw van 46 heeft een kwaadaardige hersentumor (cat4) en kan niet meer leven zoals vroeger ze kan haar niet meer uitdrukken en praat heel moeilijk een wandeling van 20 à 30 minuten is zeer zwaar voor haar, 2 maanden geleden liep ze nog 10km, familiaal is het dan ook zwaar en met een tiener in huis maakt het er niet makkelijker op...
Ik zorg voor mijn ouders en schoonouders. Ik vind dit vanzelfsprekend. Zij hebben altijd voor ons gezorgd en nu vind ik het mijn plicht om dit voor hen te doen.
Mijn man is 100% invalide. In 1989 is hij getroffen door herseninfarcten tgv een ongeval met dronken chauffeur. Hij kan niet meer lezen, schrijven, motoriek is heel slecht, hij ziet heel erg slecht, etc. Ik zorg sindsdien voor zowat alles.
Als echtgenoot ben ik ook haar zielsverwant, waardoor we elkaar beter kunnen aanvoelen. Daarom, en ook omdat ik haar graag zie, wil ik haar bijstaan in deze moeilijke tijd.
Is mijn echtgenote, liefde nog groot tussen ons, wij zijn twee goei vrienden
Mijn lieve moeder, 89 jaar chronische nierlijder en stoma
Ik zorgde voor haar en mijn vader, die alzheimer had ondertussen en overleden is .
Mijn mama is nu alleenstaande ,ik woon nu vast bij haar in .Dit om haar samen met de thuisverpleegkundige ,een optimale verzorging dag en nacht te kunnen bieden .
Met warmte,steun.
Papa is in oktober onverwachts overleden. Hij deed de boodschappen, papierwinkel en reed mama van en naar het ziekenhuis. Die taken heb ik nu van hem overgenomen. Tijdens de chemokuren volg ik op of mama extra doktersbezoeken moet doen.
Eigenlijk ben ik een gewezen mantelzorger voor mijn op 01 februari 2020 overleden echtgenote Christiane Vermant. Ze had Parkinson, dementeerde enz. Gelukkig heb haar, al die tijd thuis kunnen helpen en verzorgen. Daarenboven heb ik het genoegen nog andere mensen, via dienstbetoon te kunnen helpen.