Het laatste station is nog het laatste niet. Johanna is alleen opgenomen in het WOON EN ZORG CENTRUM(WZC) en ik thuis.Ik mag niet binnen volgens de wetgeving. En dat doet heel veel pijn. Maar dat is nog niet alles, want na 8 dagen waarin zij zich geleidelijk inleefde in de groep, is zij terug met spoed opgenomen in het ziekenhuis. Nu weer bang afwachten. En probeer, maar het is verdomd lastig, verder gelukkig te zijn met de kleine dingen des levens .En denk zo nu en dan eens aan ons !
Groetjes van André.
het is mijn moeder en zij heeft 2x 3jaar in WZC geweest waar ik haar achteruit zag gaan ipv stabiel te blijven. Nu zij bij ons is, is ze verbeterd en komt ze weer tot leven en haar zo te zien doet ze deugd
Beste mensen,
Eerst en vooral aan allen dank die mij een hartje toestuurden. Een paar dagen geleden is mijn pa begraven, het laat een vreselijke leegte achter. Mijn moeder gaat er sterk op achteruit. Geen moeite is mij teveel om haar te helpen. Mijn pa is thuis kunnen sterven, ik waakte 7 dagen en 6 nachten bij hem, ik was er zeker van dat hij het aanvoelde.
Ik regelde de begrafenis, schreef een tekst aan hem, iedereen vond het heel mooi, iedereen vond mij heel sterk.
Ik ben helemaal niet sterk, ik moet verder, er is geen andere mogelijkheid, en het verdriet is heel groot. Het feit dat hij al oud was en een mooi leven gehad heeft, helpt mij momenteel niets.
Mijn moeder is zaterdag eindelijk van het dwalen verlost en zacht ingeslapen.
vandaag 31 augustus 2015
Het is een tijdje relatief rustig en ons plan heeft goed gewerkt tot zaterdag 22 augustus.
Plots is Johanna erg ziek geworden, spoed en opname! Virus in het bloed, onbekend virus. Nu is er maar een weg meer na het ziekenhuis, het Rusthuis. Ook voor mij.
Dat is de laatste statie van de levens kruisweg! Maar wij 87 en 83 geven de moed
niet op en zullen proberen zo lang mogelijk in dit laatste station van ons leven te
genieten. Dus doe zoals wij en blijf gelukkig met de kleine dingen des levens.
André V.
heb een slechte week achter de rug men vrouw heeft in januari haar heup gebroken en sins toen is het naar terug ; wat soms zwaar om dragen is
Zorg voor mijn zieke vrouw die in 1997 getroffen is door een hersenbloeding.
Na een jaar ziekenhuisopnamen komt ze naar huis zonder dat er werd gevraagd naar de middelen. De enige oplossing die in aanmerking zou komen was een opname in een rusthuis wat toen onmogelijk betaalbaar bleek. Heb toen besloten de zorg op me te nemen .
Afgelopen week had mijn man uitdrogingsverschijnselen combinatie warmte en ziekte. Gelukkig kon hij thuis een infuus krijgen. Kon stang(zoals in het ziekenhuis) om baxter aan te hangen bij apotheek huren, daardoor meer bewegingsvrijheid. Hij heeft moeite met drinken. Nu gaat het weer wat beter en is hij infuusvrij. Hij kreeg wel groot oedeem erbij. Wat een geluk dat men thuis veel kan doen en niet steeds naar het ziekenhuis hoeft!
De ene dag is de andere niet. Soms lijkt het of je alles aan kunt en door een kleinigheid kan dat kantelen. Zelfs moeder haar eigen wereldje is steeds kleiner aan het worden, en het lijkt wel of ik niet altijd meer binnen mag. Ze kijkt me dan heel verloren aan, maar als ik begin te praten is er wel een klein glimlachje. Ik ben zo bang om ook dit weer te verliezen want er is al veel te veel verloren gegaan.
4 maand 1/2 nadat vader is van ons heengegaan heb ik nu ook mijn moederke moeten afgeven. 7 weken palliatieve zorgen is een lange weg te gaan maar ben blij dat ze zo goed is verzorgd is kunnen worden door de mensen van de palliatieve éénheid in Sint Augustinusziekenhuis te Wilrijk... die mensen verdienen hun hemel en zijn echte engelen... het is enorm zwaar mijn lieve ouders te moeten missen... ik dank iedereen voor jullie berichtje... en wens jullie allemaal heel veel moed....
