Vanochtend zijn Y. en P. vertrokken naar hun buitenverblijf in het zuiden. Vier weken blijven ze daar. Dat betekent weer extra organiseren. Want Y. en P. zijn zo vriendelijk om moeder elke zondag mee naar de eucharistieviering in het dorp te nemen en daarna terug te brengen. Nu zullen we dat een aantal weken zelf moeten opnemen. Niet alleen het vervoer van en naar de kerk, maar moeder heeft tijdens de eucharistie ook wat toezicht nodig. We zien wel ...
Wat last van artrose en tenniselleboog. Gelukkig geen hinder bij het fietsen. De reis naar Verbania (Lago Maggiore) komt dichterbij. We kijken er naar uit. Het blijft spannend (het zou eigenlijk ontspannend moeten zijn) in afwachting hoe deze trip zal verlopen, maar we wagen het er toch weer op en mijn vrouwke is ok, dus het zal wel meevallen.
Leven van dag tot dag en pakken wat zich aandient....Carpe diem (ondanks alles)!!
Ongelooflijk, maar na een zware operatie in december, is mijn moeder er traagjes weer bovenop gekropen. Aan de ene kant moet ik toch wel erkennen hoe sterk ze is! Aan de andere kant zou er in juli weer een operatie geplant worden. Gaat ze het opnieuw halen, gaat de operatie blijven meeslaan? Weer onzekerheden en angst voor de nabije toekomst. Terzelfdertijd ben ik 3 maanden ook niet goed geweest, maar nu, met andere medicatie gaat het ook stilletjes aan beter.
Dag vrienden!
Slechte week achter de rug, met slecht nieuws uit de kliniek. De echte revalidatie kan
slechts starten op 8 mei als de foto's een bevredigend resultaat geven. Nog enkele weken
eenzaamheid erbij, en op 83 jarige leeftijd wel zwaar. Maar wij gaan er voor!
Beste groeten aan U allen Lieve vrienden.
Weer een zware zondag achter de rug. Mijn moeder blijft steeds langer bij ons op zondag. Ik denk dat ze het opzettelijk doet. Ze klaagt steeds en zegt : ik heb niemand meer. ENKEL jullie (mijn zus en ik). En dat is haar niet veel waard. Onze verjaardagen (laatst die van mijn man en schoonzoon) vergeet ze zogezegd. Ze ziet de kaarten staan maar doet alsof ze die niet ziet. Nochtans sturen we haar allemaal een kaart voor haar verjaardag. Ze krijgt cadeaus en bloemen van ons en onze kinderen. Maar als het aan ons is : niets. Ik bezoek haar om de 2 dagen. Laatst moest ik mij neerzitten en wachten....tot ze haar krant had gelezen. Ik kan niet meer, mijn zus en ik worden er ziek van. We zijn radeloos aan het worden! Dat kan niet meer!
Dag MA-ZO vrienden
Revalidatie van Johanna gaat vooruit !Ze kan al een klein beetje alleen rechtstaan.
Het zal misschien nog beter meevallen dan eerst gedacht.
Wij houden nu meer dan ooit de moed er in!
Het beste voor U ook Lieve MA-ZO ers
André V.!
Ondertussen hoort mijn mama ook af en toe of ik toch niet voor haar zou zorgen bij mij thuis ?? Als het echt niet meer lukt thuis voor haar..... Eerlijk zie ik dat niet zitten...... Sorry voor de mensen die dit niet begrijpen. Wij hebben al een zoon thuis met een mentale handicap, gelukkig een rustige jongen, maar we hebben geen kamer meer over..... en naar boven kan zij niet meer.....zij denkt dat het aan mijn man ligt.... dat is niet zo !! mijn mama is wel niet zo moeilijk maar wel redelijk ouderwets en klaagt makkelijk. Vooral dat zichzelf beklagen, is voor mij lastig. Nu kan ik na de zorg naar huis, en kan ik soms eens stoom aflaten. Dat zou dan anders zijn hé ! Maar ik voel me daar soms wel schuldig om......
minder leuk is dat mama 2x gevallen is in die tijd, met als gevolg pijnlijke ribben....veel geklaag hoor, ik begrijp dat wel dat is ook pijnlijk hé. Hoe het komt dat ze gevallen is weet ik niet en zij ook niet, alleen vond ik het straf van de huisdokter, dat hij me verdacht van de verkeerde pillen te geven!!!! Ik weet dat iedereen kan fouten maken, maar ik ben apotheekassistente en ken heel wat van medicatie en ga daar heel nauwkeurig mee om. Ondertussen lijkt het dat mij ma, toch wel suf blijft en minder goed weg kan.... de ouderdom zeker?
