Na hospitalisatie niet meer alleen kunnen wonen. Keuze moeten maken . Rustoord, alle voorzieningen bij haar aan huis of bij mij nemen. Dat laatste was de beste oplossing.
Mijn vader van 90 jaar woont nog thuis en wil dat ook zo houden maar hij begrijpt het altijd niet meer zo goed. Mijn moeder is ook 90 jaar en verblijft in een woonzorgcentrum.
Mijn partner heeft sinds 5 jaar kanker. 3 jaar geleden liep hij door uitzaaiingen in de hersenen hersenschade op.
Hij heeft sindsdien problemen met de dagdagelijkse activiteiten. Hij kan niet meer gaan werken, met de auto rijden lukt niet meer, plannen is moeilijk...
Hier probeer ik hem zo goed mogelijk mee te helpen.
Mijn zus is niet in staat om zonder hulp zelfstandig te wonen. Zij heeft een handicap aan de onderste ledematen en een sterk vermoeden van autisme.
Schoonbroer Fons is autistisch en heeft een mentale beperking. Samen met mijn vrouw zorgen wij voor Fons
Het is mijn moeder die al gedurende de laatste 20 jaar continu pijnen ervaart in haar botten waardoor ze nog maar met moeite een wandelingetje kan doen. Ze is 83 jaar en heeft hulp nodig in het dagelijks uitvoeren van bepaalde activiteiten.
Mijn moeder is niet meer (geheel) zelfredzaam. Hoe dat komt, weet ik eigenlijk niet. Het lijkt of ze de energie niet meer heeft om uit haar zetel te komen, hoewel ze mentaal nog best oké is. Ze aanvaardt slechts deels thuishulp en poetshulp, dus ga ik 1x per week of 2 weken langs om te helpen.
Omdat het mijn moeder is en omdat ze alzheimer heeft.
Nu ook reeds 2x gevallen op 2 jaar tijd en telkens een knie gebroken.
er is eierstokkanker geconstateerd en ze woont alleen met drie hondjes en afgelegen van mij(aan zee, ik in antwerpen) regelmatig ga ik over en weer, ik probeer mijn tijd te verdelen want heb ook nog een gehandicapte broer(hersenberoerte sinds 2014)
