We zijn nu enkele jaren verder sinds ik mijn profiel aanmaakte. Moeilijk om alles samen te vatten. Het was een rollercoastervan emotie zowel voor mij als voor haar. De kanker was zo goed als verslagen maar is daarna terug gekomen. We zitten weer in hetzelfde schuitje als voordien. Ik blijf mijn best doen.
Sinds mijn vader overleden is, is mijn mama volledig in een zwart gevallen. Ze is depressief, heeft evenwichtig stoornissen kan bijna niet goed meer stappen,...Dit alles maakt mij verdrietig en mijn ouders hebben héél goed voor mij gezorgd in het verleden. Dus vind ik het van zelfsprekend, dat ik nu voor moeder moet/mag zorgen.
Mijn partner werd in '92 getroffen door een herseninfarct, waardoor ze naast fysische problemen, ook verstandelijke beperkingen opliep (niet meer lezen,schrijven, enz)
Ik zorg voor de huishoudelijke taken en onderhoud woning.
wegens handicap en hoogbejaard kunnen mijn schoonouders niet zelf alles geregeld krijgen
Omdat wij voor mekaar gekozen hebben in goede en slechte tijden. Mijn echtgenote heeft er voor gezorgd dat ik een internationale carriere kon uitbouwen door voor de kinderen te zorgen, nu ben ik er voor haar
Omdat het een vrouw van 83 is met zware reuma en diabetis. En omdat mijn pa 84 jaar en ook niet meer zo goed te been.
Mijn partner is ruim 5 jr geleden van de trap gevallen. Na 7 wkn coma, half jaar ziekenhuis en revalideren is haar NAH zodanig, dat ze niet meer alleen kan blijven, gehavend korte termijn geheugen heeft, slecht ziet, evenwichtsstoornis, altijd hoofdpijn en moe .... Zo kan ik nog wel even doorgaan.
Sedert 4 jaar weten we dat mijn man de ziekte van huntington heeft ( zal al langer zijn maar de diagnose is toen gesteld) toen onze neuroloog zei dat we het best bij cara lieten testen of hij nog auto mocht rijden . Dat was inderdaad een probleem , wie de ziekte kent zal dit begrijpen , toen hij inderdaad niet meer mocht rijden heb ik 2 maanden een kwade man gehad want het was mijn schuld dat hij niet meer mocht autorijden . Gelukkig is dit achter de rug , ik heb altijd een lieve man gehad maar die vreselijke ziekte verandert zijn karakter ,hem zo zien achteruit gaan zonder dat er ook maar iets aan te doen is doet zo'n pijn .
In 2006 kreeg mijn partner op 31- jarige leeftijd te horen dat hij een kwaadaardige hersentumor had. Glioblastoom multiforme graad 4, weinig overlevingskansen, ze gaven hem nog 1.5 jaar. We waren net verhuisd en hadden een zoontje van 9 maanden. Na operatie, bestralingen, chemo en immuniteitstherapie in Leuven kon mijn man halftijds terug aan het werk. Tegen alle verwachtingen waren de controle altijd oke. In 2009 kregen we een tweede zoontje. In 2013 kreeg ik, op 38 jarige leeftijd, te horen dat ik borstkanker had. De behandeling was zwaar: borstamputatie, chemo, bestralingen, herceptine, hormoontherapie. Zes maanden later herviel mijn man, terug operatie en bestralingen maar de chemo sloeg niet aan. Eind 2014 moesten we palliatieve hulp inroepen. Gelukkig kon hij instappen in een experimentele behandeling in Jette en zijn toestand werd terug stabiel. Ondertussen kreeg hij wel 2 tromboses en verloor hij daardoor een deel van zijn zicht (hemianopsie).
