Mijn echtgenoot heeft progressief cerebellair syndroom (zonder oorzaakàsinds 2012, sinds 2014 gaat motoriek en spraak sterk achteruit zodat hij nu enkel kleine stukken met rollator kan stappen en de rest met rolstoel, aan-uitkleden wassen en eten snijden doe ik voor hem, ik doe dit omdat ik zijn echtgenote ben en dat voor hem leuker is.
Het is mijn echtgenoot, hoe zwaar het soms zijn kan, het is vanzelfsprekend, niet?
Het is mijin moeder. Mama is bijna 93 jaar en woont bij mij. Ze kan niet meer zelfstandig wonen.
Hij is mijn kind en voor je kind blijf je zorgen. In goede en minder goede tijden.
Wanneer je dochter ziek is en je ka helpen om haar gelukkig te maken dan doe je het toch.
Hij heeft twee overbruggingen gehad en dan heeft hij in de kliniek een dubbel long onsteking gekregen en daarvoor nog een week op intensive gelegen hij is al long patiënt met long fibrozen
Mijn moeder is 93 jaar en woont nog in haar eigen huis. Zonder hulp is dat voor haar niet meer mogelijk. Samen met de thuisverpleging en de thuiszorg hoop ik dat dit nog lang zo kan blijven.
