omdat het mijn vader is,en hij vroeger voor ons gezorgd heeft.Dus doen wij (ook mijn broer) dat nu
Voor mijn moeder zorg ik meestal met grote liefde .. zij heeft er ook altijd voor mij gestaan.. in voor en hevige tegenspoed .. dus is dit het minste wat ik voor haar terug kan doen na haar hevige ziektebed en complicaties daarvan
Mijn vader (94j) woont al jaren bij mij. De zorg neemt dus met mondjesmaat toe. Maar sinds de dementie de overhand krijgt wordt de zorg steeds zwaarder. Ik kan hem niet meer alleen laten dus leef ook ik steeds meer geïsoleerd. Waar ligt de grens? Wie kan je hierin bijstaan?
Mijn man kreeg op 38 jaar (33jaar geleden)een ongeval.Gebroken nek,deels verlamd!
Sindsdien ben ik naast mijn werk en gezin met kinderen, mantelzorger.
Intussen heeft mijn mama een ingezakte wervel in de rug. Ze kon niet meer alleen blijven.
Het was héél pijnlijk. Ik heb haar dus moetn laten opnemen in het rusthuis, maar ik zorg nog wel voor alles wat ze wilt hebben.
Intussen heb ik ook nog de voogdij van mijn petekind op mij genomen (13j.)
Het leven blijft dus druk ...
Ik zeg altijd : waar een wil is is een weg, en waar een Renée is ook :-)
tot vorige week woonde mama thuis en ging ik dagelijks langs om te ondersteunen bij dagelijkse werkjes. Sinds vorige week verblijft mama bij ons na val en brak hierbij haar schouder. Aangezien ze reeds slecht te been was en nu ook maar een arm om te gebruiken kan zij momenteel niet alleen wonen.
