Moeder is bijna 85 j, vasc.dementie, woont zelfstandig in het ouderlijk huis. Een poetsvrouw komt wekelijks en warm eten wordt haar bezorgd 2/week.
Ik ben de dochter, broer gestorven (1980). 's Morgens bellen we elkaar en ik ga alle dagen langs om te ondersteunen bij al het huishoudelijke werk en persoonlijke verzorging en administratie.
Mijn zus ( 71) is hulpbehoevend. Zij is in 2018 gevallen en is daardoor geopereerd aan haar dij (breuk). Ze heeft ook zware rugproblemen. Ze heeft voor de was en de strijk hulp en af en toe wordt er gekuisd (waarvoor mijn dank).
Al vele jaren de zorg voor mijn ouders, om hun leven aangenamer te maken
Als het mooi weer is, wandelen of fietsen we veel. Sinds het begin van de coronaperiode hebben we al hele mooie plekjes in de omgeving verkent.
Het blijft moeilijk om activiteiten te voorzien bij slecht weer. Ik zorg ook nog gedeeltelijk voor mijn moeder van 92, mijn mindervalide schoonzus van 65 die in een WZC woont, we bezoeken mijn schoonvader van 93 in het WZC en mijn schoonmoeder van 93 die nog thuis woont. Die bezoekjes zijn niet altijd even opbeurend. Wie herkent dit? Vooral ook omdat ik telkens de conversatie wat gaande moet houden omdat mijn man door zijn Alzheimer spraakproblemen heeft en zich nog moeilijk kan uitdrukken. Vaak voel ik le daardoor eenzaam, maar hij wellicht ook. Herkent iemand dit ook? En wat doen jullie hieraan?
Alvast dank voor uw reacties.
Beste, ik zorg voor twee personen, mijn vader en mijn moeder. Ze zijn beiden 90 jaar en wonen samen. Ze kunnen niet overleven zonder mijn hulp. Mijn vader is gehandicapt, mijn moeder is de betere, maar ook totaal zorgbehoevend. Mijn moeder ontvangt al enige tijd manterzorg voor mijn vader, maar in feite ben ik de mantelzorger van beiden.
Mijn moeder heeft reeds vele jaren hulp nodig, maar na de dood van mjn vader heb ik haar een aapartement gevonden naast ons, zodat ik dagelijks kan binnenspringen en helpen met het huishouden, koken, etc.
Ik zorg voor mijn partner die 3 jaar geleden de diagnose kreeg van Alzheimer. Omdat hij op dat moment nog maar net 60 was, hoort hij dus bij de groep jongdementerenden. Het was voor ons gezin (mezelf en drie zonen en ondertussen bijna 6 kleinkinderen) een zware dobber en uiteraard ook voor mijn partner zelf. We doen zoveel mogelijk samen.
