Het is mijn echtgenote en ondanks haar dementie hou ik van haar, ik verzorg haar liever thuis dan dat ze in een home zou zijn. Voor mij zijn die homes vergeetputten ne verloop van tijd als de dementerende meer en meer vergeetachtig word verminderd door gaans het bezoek aan hen met als reden ze weten het toch niet meer dat we geweest zijn.
Het is mijn eerste liefde, en echtgenoot sinds 51jaar, hij is het waard want hij is zo lief en altijd heel bekommerd geweest voor mij en de kinderen. wat hem zo zwaard uitvalt is dat hij nu niets meer kan doen, in het algemeen en voor zijn familie.
wat voor mij heel moeilijk te aanvaarden is dat ik alles heb moeten loslaten.
Liefde, vreugde en dankbaarheid :-) en nog altijd een groot gemis.
Toen ik 27 jaar was werd mijn tweede kind geboren: een jongen met Down Syndroom.
Hij gaat overdag naar een dagcentrum. Hij heeft veel hulp en zorg nodig in zijn dagdagelijks leven, hij spreekt bijna niet en heeft een oogafwijking (keratoconus) waardoor hij heel slecht ziet.
Mijn moeder en tante zijn beiden 80+ en kunnen door hulp van mij ( administratie - boodschappen - gezelschap ) en een verpleegster ( algem. hygiene ) nog zelfstandig wonen in hun huis
Ik zorg voor beide ouders (moeder borstkankerpatiënte met botmeta's en levermeta's) en nu vader met invasieve blaascarcinoom. Ik ben zelf ook borstkankerpatiënte (al 9 jaar, gelijktijdig met moeder in dezelfde week) en ben enig kind. Ik doe zoveel mogelijk voor mijn ouders met alle plezier, maar af en toe weegt de rugzak zwaar.
Hij is mijn vader, 92 jaar, en heeft ook altijd goed voor ons (zijn kinderen) gezorgd. We zijn 5 jaar geleden begonnen met zorg voor ons moeder, die dementerend was. Na haar overlijden hebben we dit voortgezet voor ons vader. Hij woont nog steeds 'zelfstandig', en wil daar ook zo lang mogelijk blijven wonen.
Mijn echtgenote begon drie jaar geleden ernstige symptomen van alzheimer te vertonen.
We hadden tot dan een behoorlijk vlekkeloos huwelijksparcours afgelegd en twee kinderen een voortreffelijke toekomst verzekerd. Ik heb mij voorgenomen om binnen mijn mogelijkheden voor haar thuis te blijven zorgen, met wat assistentie.
