Mijn mama heeft slokdarmkanker en is in palliatieve zorg. Ze wordt thuis door papa en mij opgevangen. Ik ben enig kind, dus een groot deel van de zorg neem ik op mij.
omdat vader overleden (16 december 2018) en echtgenoot overleden(5 januari 2019) en ik nu in sta voor mijn moeder die 87 jaar is(bijna 88) en steeds meer hulp nodig heeft en ook al wat tekenen van dementie.
Omdat het mijn zoon is. Uit liefde en de zorg voor je kind als moeder.
Ik van mijn moeder hou en samen met haar wens ik te genieten van dingen samen te doen en haar zo zelfstandig mogelijk thuis wil laten wonen.
Mijn schoonvader kan niet meer alleen op doktersbezoek, kan zijn bankzaken niet meer beheren. Hij heeft geen interesse meer in het dagelijkse reilen en zeilen.
Ik ben zelf een (ex) psychiatrische patiënt, ik heb een bipolaire stoornis maar al jarenlang stabiel. Ik leerde betrokkenen, een koppel, kennen na opname in 2014. De vrouw is stabiel, na problematiek met verscheidene trauma's, de man is noet stabiel, in de zin dat hij denkfouten maakt en m.i te veel en niet altijd juiste medicatie neemt.
Mijn echtgenote was een zeer actieve en blijgezinde dame en kreeg de laatste twee jaar en steeds slechter wordende ziekte van Alzheimer; verblijft momenteel tijdelijk in de kliniek met long ontsteking, verhoogde suikerspiegel, poliep op de darmen en algemene verzwakking . Wordt behandeld met anti-biotica.Heeft geen enkele interesse meer
Vind dit niet meer dan normaal. Na 38 jaar samenleven laat je elkaar niet in de steek, hoe lastig het soms ook is. Verbeteren zal het niet, integendeel gezien de kwalen die zij heeft, gelinkt zijn aan haar leeftijd. Ze is namelijk 90 jaar oud, vergeetachtig, slecht ziend en moeilijk te been.