Mijn echtgenoot heeft op 50 jarige leeftijd de diagnose Parkinson gekregen. Intussen zijn we 15 jaar verder en is hij alsmaar zorgbehoevende geworden. Ik zorg voor hem omdat dat de enige manier is waarop hij nog wat levenskwaliteit heeft. Er is ook geen enkele voorziening waar hij de juiste zorgen kan krijgen (gezien zijn leeftijd)
Ik wil mijn ouders zo lang mogelijk helpen. Ik voel me verantwoordelijk. Zij hebben altijd voor mij gezorgd. Nu wil ik er zijn voor hen.
Ik vind het fijn voor mijn moeder te kunnen mogen zorgen. Ik werk ook voltijds en dat maakt het wel moeilijk te combineren - Moeder teveel of te vaak alleen laten vind ik zowel voor haar lastig als belastend voor mij.
Vader is palliatief met kanker, Parkinson en nog andere ziekten. Moeder is dementerend. Vader kan niet meer het gezin dragen en gaat ook geestelijk achteruit. Geen van beiden kan nog de andere bijstaan. Na jaren voor hen te zorgen en een heel sterke band te krijgen, lijkt de band met mijn vader te verpulveren door boosheid
Omdat wij al 58 jaar samenwonen. Omdat ik dat normaal vind. Omdat hij de vader is van mijn vier dochters...Ik houd hem thuis tot het niet meer mogelijk zal zijn, of ik zelf ziek zou worden
