Omdat ik vind dat het nu mijn beurt is om voor hem te zorgen, nadat hij al die vele jaren voor mij gezorgd heeft.
Ik wil dus een pleidooi houden voor mantelzorgers, en vooral voor jongere mantelzorgers. De mensen beseffen niet wat die mantelzorgers allemaal doen en wat ze allemaal moeten doorstaan. Als mantelzorger sta je er te vaak alleen voor.
Zeker voor jongere mantelzorgers – die zorg en werk moeten combineren – moeten er oplossingen gevonden worden om af en toe even op adem te komen. Begrip voor hun moeilijke situatie zou al veel kunnen helpen. En een vakantie uitsluitend voor mantelzorgers, zonder de zieke waarvoor ze moeten zorgen, zou ook wat rust kunnen bieden. We mogen niet vergeten dat niet alleen de zieke recht heeft op een privé-leven, ook de mantelzorger heeft daar recht op!
Op een bepaald ogenblik, nadat hij nog maar eens verschillende breuken had opgelopen na een zoveelste valpartij, is mijn man in een revalidatiecentrum terechtgekomen. De psycholoog daar heeft hem goed begeleid en heeft ook mij verder op weg geholpen.
Na die revalidatie is mijn man regelmatig in kortverblijf geweest. Familiehulp kwam drie halve dagen per week langs aan huis, en we zijn ook wel eens met Ziekenzorg op vakantie geweest. Op die manier kreeg ik zelf toch ook wat ademruimte...
Ondertussen bleef ik de zorg voor mijn man combineren met mijn werk. Dat werd steeds moeilijker. Mijn man begreep ook niet dat het voor mij allemaal te veel werd, ik ging er psychisch en emotioneel onderdoor.
Het werd zo erg dat ik op een bepaald moment een echtscheiding overwogen heb. Maar ik stootte op het onbegrip van mijn omgeving. Ja, ook van de huisarts. Ik kreeg het verwijt dat ik mijn man in de steek liet, een man die niet meer voor zichzelf kon zorgen...
Voor mantelzorg(ers) wil ik strijden. Ik vind het belangrijk dat je als mantelzorger gehoord en gesteund wordt door de huisdokter en door andere professionele hulpverleners. Telkens ik met mijn man op consultatie ging en vertelde over zijn achteruitgang, kreeg ik van de huisarts te horen dat het inbeelding was omdat ik op zo een dienst werkte. Dit heeft vele jaren geduurd, ondertussen ging mijn man wel stelselmatig verder achteruit. Stappen, nadenken, logisch denken, … het werd hem allemaal te moeilijk.
Mijn man leed aan jong dementie. Jaren heb ik voor hem gezorgd. Zowat een half jaar geleden is hij overleden. Ik werk als verzorgster in een bejaardentehuis met dementerenden en heb daar o.a. ook mijn dementerende tante verzorgd. Ik overdrijf dan ook niet als ik zeg dat ik wel één en ander afweet van dementie.
Ik zorgde voor miijn moeder omdat ze in steeds grotere mate hulpbehoevend werd
Na het overlijden van mijn vader heb ik de taak op me genomen om voor mijn moeder te zorgen. Ze heet een psychische stoornis bi polaire En is daardoor niet altijd even gemakkelijk. Toch heb ik een weg moeten zoeken om hiermee om te gaan. En die weg is lang geweest. Kinderen van zulke ouderen moeten sneller gehoord en geholpen worden!
