wij zijn 43 jaar samen en ik hou nog steeds van haar ondanks haar ziekte,ik heb haar eens 8 maand in een rusthuis geplaatst dat was een nachtmerrie,geen verzorging zoals het moet ,slecht eten,verkeerde medicatie toegediend krijgen,toegesnauwd worden door het personeel,geen of zeer weinig animatie,en geen toezicht
Mijn echtgenoot heeft MS.Hij is 54 jaar.
Sinds vorig jaar kan hij bijna niks meer alleen heeft hij wel aangepast werk van zijn werkgever gekregen.
Ik bezoek elke voormiddag mijn vader in het woonzorgcentrum en ga met hem wandelen omdat het expertise centrum dementie dit aanraadde om het dag-nachtritme te bewaken. Het woonzorgcentrum kon geen dagelijks buitenmoment garanderen. Dus ben ik er elke voormiddag om met hem op stap te gaan voor minimum 30 minuten. 't is een ritueel
Omdat het, behalve mijn echtgenoot, de man van mijn leven is!
Mijn man heeft klompvoeten en hij kan moeilijk stappen. Daarbij is hij in 2016 aan zijn rug geopereerd en is niet goed uit de operatie gekomen. Het gevolg is dat hij zonder hulp zijn evenwicht niet kan houden en gemakkelijk valt. Als hij valt kan hij niet alleen recht. Hij moet bij alles geholpen worden.
Mijn mama is heel depressief. Ik ga haar elke dag bezoeken, wat heel zwaar is.
Omdat hij kanker heeft, wekelijks chemo krijgt en mijn echtegenote is
Zij kan niet meer zelfstandig functioneren. Wij (3 kinderen) zorgen mee voor boodschappen / papierwerk / financies / sociale controle ...
