Mijn eens zo lieve partner verblijft nu al meer dan 2 maanden in het zielenhuis te Lanaken, in een gesloten gerontologische afdeling. In het ziekenhuis is men er niet meer in geslaagd een bevredigend evenwicht te bereiken tussen de Parkinsonmedicatie en zijn mentale toestand. Hij heeft nog steeds last van psychosen, hoort stemmen en ziet dingen die er niet zijn. Als ik op bezoek kom, stuurt hij me meteen boos weg. Als ik dan niet meteen vertrek, begint hij te roepen. Ik kan geen enkele emotie aflezen op zijn vertrokken gelaat. Zijn toestand is zeer bedroevend.
Ik heb besloten dat hij niet meer terug naar huis kan komen. Vermoedelijk zal hij naar een rusthuis in Friesland gaan, omdat zijn familieleden en zijn kinderen daar wonen. Zij zullen hem veelvuldig kunnen bezoeken. Ik blijf in Hamont wonen. Ik hoop dat hij me niet zal missen, want veelvuldige bezoekjes over die afstand zullen er niet komen. Het wordt een pijnlijk en definitief afscheid. Ik had het graag anders gewild, maar heb me bij de situatie neergelegd. Ik hoop dat hij in Friesland nog enige vorm van geluk kan ervaren.
Mijn moeder heeft vroeger voor mij gezorgd, nu zorg ik voor haar.
mijns vader is nu 86 jaar en ik doe de was en de plas hij kan zijne plan nog wad trekken maar het meeste doe ik
Awel, dat doet deugd om al die getuigenissen te lezen van mensen die ongeveer in dezelfde situatie zitten. Daar steek ik heel wat van op en het geeft me extra energie. Dus: bedankt allemaal!
Groetjes, Lode
Mijn vader is op 01.06.2018 overleden, de laatste weken waren heel zwaar hij was terug opgenomen in het ziekenhuis , waar hij ook van ons heengegaan is.
Het zwaarste was dat we niet meer met hem konden praten , hij was in die maten weg dat er geen interactie meer mogelijk was, hij kon niks meer niet zelf drinken niet zelf eten ...... hij heeft zelf gekozen om op een bepaald moment alle voedsel en drank te weigeren . Zijn lijden is voorbij en dat biet troost
Mijn moeder woont momenteel nog in een assistentiewoning maar we gaan haar zondag verhuizen ..... Ik ben zelfstandige en de eigendom waar ik mijn beroep beoefen is een appartement boven de werkplaats na overleg met haar hebben mijn man en ik beslist om haar daar te laten wonen. Dan kan ik ze iedere dag zien , zit ze terug in haar vertrouwde omgevingen , kan ze terug naar hare eigen huisarts ...... ze kijkt ondanks het immens verdriet wel naar uit............Hoop dat ze hier nog jaren gelukkig mag zijn
Sinds twee jaar kampt mijn moeder met dementie. Omdat ze nu echt niet meer zelfstandig kan leven, heb ik haar in huis genomen. Ik had toch plaats over in mijn appartement, want ik ben 9 jaar geleden gescheiden. Soms is het wel zwaar. Ik ben vaak erg moe en kan minder doen wat ik wil. Maar voor haar doe ik het graag!
Mijn buurman Jean heeft kanker. Zijn vrouw kan de zorg niet aleen aan. Daarom help ik beetje mee. Samen gaan wij soms wandelen, ik doe boodschapen en kook ik een paar keren per week. Ik doe het graag, want Jean was altijd vriendelijk voor mij.
Vorige jaar kreeg mijn mama een beroerte. Zo ineens. Ze is nu half verlamd en kan niet goed meer babbelen. Papa is al paar jaar dood en ik ben haar enige kind. Dus ik moet zorgen voor haar. Ik vind dat normaal. Maar het is wel hele zwaar. Zeker omdat het voor mij al moeilijk genoeg is hier in België.
Mijn partner heeft een erfelijke oogaandoening nl. Retinitis pigmentosa en zal hierdoor stilletjes aan blind worden. Hij is ook al moeten stoppen met werken, autorijden, ... Heeft een curcus gevolgd bij de Brailleliga om zich te behelpen met hulpmiddelen zoals een witte stok, mogelijkheden onderweg, obstakels.Nachtblindheid, ...
Mijn echtgenoot heeft de diagnose gekregen in 2011, ik doe nog alles alleen maar wordt wat moeilijk grtjs Rosette
