Als enig kind (mijn moeder is al 24 jaar overleden) ben ik de enige die voor mijn demente vader kan zorgen. Zijn zus (83)woonde vroeger in de buurt , maar heeft nu zelf ook hulp nodig en is verhuisd naar Vlaams-Brabant.Een verzorgingstehuis ... dat ziet hij nog helemaal niet zitten. Hij vindt het ook maar logisch dat ik voor hem zorg.
het begint zwaar door te wegen om mijn vrouw de zorgen te geven die ze nodig heeft.!
nochtans wil ik ze blijven voor haar te zorgen , .vind het geweldig dat ze mee mag , en samen mogen liggen in het ziekenhuis ,met wat hulp lukt het ons om samen thuis te leven ! we zijn samen heel gelukkig ,,groetjes de eenzaamheid in bijna ondragelijk, temeer omdat Josee al van 1979 niet meer kan praten .. Josee en Damien
Bedankt voor jullie fijne reacties. Ik put er moed uit. Ik heb al wel eens getwijfeld of het zin heeft om nog samen verder te gaan, met zo'n onzekere toekomst. Maar ik merk dat ze mij nog altijd graag ziet. En ik zie haar ook nog altijd doodgraag. Ik zou ze nooit kunnen achterlaten. Het klinkt misschien raar maar voor mij is deze moeilijke situatie nog altijd mooier dan een leven zonder haar aan mijn zijde.
Onze zoon is geboren met een meervoudige handicap omdat ik toen part time werkte (verzorgende) lag het voor de hand dat zorg grotendeels door mij werd opgevangen.
Mijn man heeft 3 jaar geleden een paar herseninfarcten gemaakt en kan sindsdien niet meer gaan werken, hij is er ook niet meer toe in staat. Hij is diabetisch, heeft een hoge bloeddruk en heeft zich nooit zorgen gemaakt om zijn medicatie die hij dan ook maar zelden nam. Ik ben zo ontzettend boos maar het maakt hem niet beter.
Woonde samen met mijn moeder op het ogenblik van haar ongeval en ben dit blijven doen. Zorg opgenomen omdat dit voor mij de normaalste zaak van de wereld is en blijft.
mijn vrouw is na een hartstilstand in 2010 volledig af hankelijk zowel fisyk als mentaal van mij samen met ook een beetje thuishulp
Mijn moeder is 97 en wenst niet opgenomen te worden in een rusthuis daarom proberen wij haar zo goed als mogelijk te helpen zodat ze rustig thuis kan blijven in haar eigen omgeving.
Mijn man heeft al ongeveer 20 jaar parkinson. De laatste jaren worden moeilijk.
Hij heeft een duodopatoestel, de verzorging daarvan doe ik zelf. Hij heeft veel last van evenwichtsstoornissen met valpartijen tot gevolg.
Onze zoon van 32 jaar is psychisch kwetsbaar en niet in staat op eigen benen in het leven te staan. Hij heeft gedragstoornissen, eetstoornis, automutillatie,verspilziek en emotioneel heel labiel. Als ouder heb je dan de keuze tussen hem blijvend in huis houden of een kartonnen doos te geven voor het centraal station.
