De ene dag is de andere niet. Soms lijkt het of je alles aan kunt en door een kleinigheid kan dat kantelen. Zelfs moeder haar eigen wereldje is steeds kleiner aan het worden, en het lijkt wel of ik niet altijd meer binnen mag. Ze kijkt me dan heel verloren aan, maar als ik begin te praten is er wel een klein glimlachje. Ik ben zo bang om ook dit weer te verliezen want er is al veel te veel verloren gegaan.
4 maand 1/2 nadat vader is van ons heengegaan heb ik nu ook mijn moederke moeten afgeven. 7 weken palliatieve zorgen is een lange weg te gaan maar ben blij dat ze zo goed is verzorgd is kunnen worden door de mensen van de palliatieve éénheid in Sint Augustinusziekenhuis te Wilrijk... die mensen verdienen hun hemel en zijn echte engelen... het is enorm zwaar mijn lieve ouders te moeten missen... ik dank iedereen voor jullie berichtje... en wens jullie allemaal heel veel moed....
Gisteren (09-08-2015) het netwerk voor mantelzorgers a-zo ontdekt. Vooral de rubriek Informatie "Alarmbelletjes herkennen" maakte bij mij wat los.
Hij is mijn man. Ik wil proberen hem nog een gelukkig levenseinde te geven.
Mijn dochter is chronisch ziek, ondanks assistentie en verpleging moet ik toch nog veel zorg bieden. Een omdat er zoveel gewisseld word van hulp met vaak onkunde en omdat de verpleging maar tot een bepaald uur komt en mijn dochter nadien nog hulp nodig heeft. Mijn dochter vertrouwd mij het meest met persoonlijke en financiële dingen.
Partner is bij mij thuis, en slaapt veel.
Heeft geen boodschap meer aan gesprek.
men echt heeft in 1997 een hersen bloeding gedaan met de groetjes !
