Omdat de grootste wens van mama altijd is geweest om altijd thuis te kunnen wonen... We willen haar dus zolang mogelijk in haar vertrouwde, geliefde plek laten verblijven.
Ik wens mijn echtgenote bij ons thuis te houden
Ik ben op het moment gekomen dat ik op ben. Mijn hoofd zegt kies voor jezelf maar mijn hart lijkt het niet eens. Ik zie hem zo graag en hij mij ook. Op goeie momenten lukt dit goed, maar tijdens zijn blokkades kan hij heel gemeen en hard zijn tegen mij en ook al vergeef ik hel wel omdat hij zichzelf niet is, toch voelt het alsof ik telkens een stukje van mezelf verlies. Ik ben tot het besef gekomen dat ik heel veel laat voor hem en m'n leven schik naar wat mogelijk is qua prikkelarme activiteiten samen. Dit roept ook vragen en onbegrip op bij mijn familie. Help! Wat moet ik toch doen?
Hij heeft niets of niemand zonder mij en heb schrik dat hij in een diepe put zal vallen of erger als we zls vrienden verder gaan...
Mijn man heeft het syndroom van Usher, een progressieve, degeneratieve aandoening van ogen en oren, een vorm van doofblindheid. Wij kennen elkaar reeds meer dan 30 jaar en zijn intussen 25 jaar getrouwd, de aard van de aandoening zorgt ervoor dat mijn partner meer en meer ondersteuning nodig heeft.
Is men partner , en niet altijd goed te been is en lijd aan chronische ziekte
Als dank voor hetgeen mijn ouders steeds voor mij gedaan hebben, zijn nu de rollen omgedraaid.
Nu mijn vader ernstig ziek is heeft mijn moeder ook extra zorgen nodig, zoals hulp bij boodschappen, administratie enz.
