Moeder is 92 jaar, wil niet naar een rusthuis. Er is trouwens geen plaats in de omgeving van Eeklo. De andere kinderen zetten haar onder druk.
Mijn jongste zoon Bram is zwaar autistisch met een mentale handicap, epilepsie en non-verbaal. We wonen met ons tweetjes in ons huisje en proberen er dagelijks een topdag van te maken, soms bijzonder zwaar en moeilijk maar het geeft mij enorm veel voldoening.
Dank, Liliane en Katrijn. Ook mijn partner heeft soms momenten van afwezigheid. Het duurt een tijdje om hem terug naar de werkelijkheid te brengen maar tot nu toe lukt het redelijk. Rust en routine lijken de beste omkadering voor het ogenblik. Het neemt veel tijd, energie en vooral emotie. Zoals ik in een andere reactie schreef, het moeilijkste is om te zien hoe zo'n fijn mens (van wie je zoveel houdt) verandert en vermindert.
Elkaar blijven vasthouden, hé!
Ikzelf werk in de sociale sector. Mijn mama heeft haar hele leven onvoorwaardelijk voor mij gezorgd. Ik vind het normaal uit dankbaarheid en liefde dat ik er nu ben voor haar. Mijn papa heeft Parkinson, huid - en prostaatkanker en Alzheimer. Vanuit deze situatie studeerde ik onafhankelijk zorgadviseur en LEIF consulent. Een pluspunt
Mijn zoon met een zware, méérvoudige beperking verblijft in een zorginstelling. Wekelijks ga ik twee keren bezoeken en brengen wij samen een aantal ,ettelijke uurtjes samen met elkaar door. Soms komt hij ook voor een paar uurtjes/om de 6 weken naar huis.De extra zorgen voor mijn zoon doe ik met een onvoorwaardelijk, liefdevol hart.l
Mijn doopmeter was de boezemvriendin van mijn moeder. Mijn moeder stierf toen ik 10 was. Als ik vandaag een diploma heb, is het dankzij meter want zij geloofde als enige in mij. Ik zag haar ook tot op het einde voor haar moeder zorgen. Zelf had ze geen kinderen. Als christen wil ik de ouderen uit mijn familie liefde geven tot op het einde
Heb ook mama in huis genomen... en minstens 8 jaar voor gezorgd dag en nacht, met 4x per dag verpleging. In juni 2017 overleed ze. Ik zorgde tegelijk ook voor mijn dochter dus dubbel.. waarom ik voor hen zorg en gezorgd heb, ik denk uit liefde...en die is wederzijds.
Mama heeft de ziekte van Parkinson met evenwichtsstoornis. Zij is alleenstaand, mijn papa is in 2002 plots overleden. Een paar jaar geleden kon mama niet meer alleen thuis blijven. Zij begon veel te vallen, het was niet meer veilig. Zij is dan verhuisd naar een residentie met opbouwende zorg. Maar ook dat is nu niet meer voldoende.
