mijn moeder heeft openhartoperaties 2 stuks gehad en kan geen inspanningen doen en ook geen huishouden meer plus licht aangetast korte termijngeheugen en sukkelt met heup maar kan niet meer wden geopereerd om dementie te vermijden
wij zijn in juni
min vrouw marianne is in aster of in sintrudo haar toestand is redelijk en mag op daguitstap maareris nog een lange weg te gaan
samen met mijn zus zorgen we voor onze ouders zodat ze zolang als mogelijk thuis kunnen blijven wonen
Ik heb het nu zelf moeilijk daar mijn Moeder nu in het ziekenhuis ligt en ik haar niet kan helpen. Hopelijk kan ze nog naar huis komen.
Ik dank iedereen voor de steun en het warm hartje dat ik jullie allemaal ook toestuur.
Intussen is mijn mama gestorven op 24 maart 2018. Ze is 94 geworden.
Mijn man is een Italiaan en zijn moeder (mijn schoonmoeder dus) is nu 99 jaar oud (!).
Mijn echtgenoot is daarom 8 maanden per jaar in Italië om ook voor haar te zorgen.
Ik was hier met mijn moeder en hij ginder met zijn moeder. Gelukkig bestaat er "Skype" via de computer en hebben wij dagelijks een gesprekje en zien wij elkaar iedere dag, ook al is het op afstand. Onze liefde blijft even groot voor elkander want bestaat reeds 21 jaar.
Sinds 2 jaar hebben mijn echtgenoot en ikzelf ook de voogdij van ons petekind op ons genomen alhoewel wij niet meer zo jong zijn. Hij is nu 14,5 j. en heeft een droevige achtergrond. Moeder overleden toen hij 10 was en door vader verstoten. Stiefmoeder wil hem niet. Hij zat op internaat zonder contact. Droevig. Nu zorgen wij voor hem en woont hij bij ons officieel. Ik denk dat dit ook een vorm van mantelzorg is en ik heb mijn vleugels rond hem gezet zodanig dat niemand hem nog kwaad kan aandoen. Hopelijk slaag ik erin om van dat kind een goed mens te maken met de hulp van God. Liefs
Terwijl Parkinson langzaam meer verschijnselen toont, is de Lewy Body Dementie in een stroomversnelling aan 't komen.
Gisteren heb ik met Jean gewandelt. Hij heeft veel gepraat over zijn dromen. Hij is nooit naar frankrijk gegaan. Mischien ik ga wel met hem naar parijs?
Als de zorg er altijd is geweest dan is de wederkerigheid niet altijd vanzelfsprekend, zorgen voor elkaar is toch wel iets om te koesteren.
Gisteren was het wel even schrikken, hij heeft de ganse dag in het Duits aan het praten geweest. Veel was er niet van te verstaan, maar toch. Het was eens wat anders. Soms vraag ik me af of hij daar zelf nu niet moe van wordt om zo uren aan een stuk te babbelen?
