Ik zorg sedert 2007. Eerst voor mijn vader, die is ondertussen overleden. Toen zijn de problemen met mijn moeder begonnen. Gelukkig woont mijn moeder zeer dicht bij mij. Ik doe , medicatie, eten, wassen, strijken, haar douchen, met haar buiten gaan omdat ik dit belangrijk vind, haar te slapen leggen, in feite probeer ik haar zo goed mogelijk een normaal leven te laten leiden. Poetsdienst komt 1 X om de 14 dagen en verpleging, komt haar aan kleden in de morgend. Mijn broer woont nu sedert 2 jaar bij haar in omdat hij geen woonst meer had. Dus ook zijn was en strijk en zijn warme eten daar zorg ik voor. Ach het zou gemakkelijker zijn indien ik van hem enige hulp zou krijgen, maar hij doet ronduit niets. Hij vindt het mijn keus om zo voor ons moeder te zorgen. Maar intussen profiteert hij wel mee. Als ik vraag om een beurtrol in het weekend in te schakelen, daar wil hij niets van weten. Hij werkt niet. Mijn partner heeft het hier ontzettend moeilijk mee vooral het feit dat wij geen eigen leven meer leiden en constant met de zorg bezig ben.Maar vooral mijn broer die mij in niets wil ontlasten maakt hem enorm kwaad en gefrustreerd. Ik ben ook hierdoor erg gefrustreerd. We gaan al vele jaren niet meer met vakantie, ik durf niet, ik kan het niet lossen. Kortverblijf durf ik niet omdat ik mijn moeder ken en ze er waarschijnlijker slechter zal uitkomen. Moeilijk maar ben echt moe, zowel fysiek als mentaal. Mijn partner en ik werken nog beide. Familiehulp ok maar als daar een volwassen man zit dan vind ik het niet zo evident.
Mijn moeder is 78 jaar en hulpbehoevend, ik zorg voor haar omdat ik haar graag zie en omdat ze ook voor mij heel veel gedaan heeft. Ik verzorg haar liever thuis zo lang ik het aankan omdat mijn moeder dan in haar vertrouwde omgeving kan blijven. Er is ook ondersteuning van familiehulp en poetshulp waar we heel tevreden van zijn.
Mijn dochter heeft een zeer zware mentale en motorische beperking en is volledig afhankelijk van anderen voor verzorging en voeding. Ze is ook volledig incontinent en kan niet spreken
Om haar te helpen een redelijk aangenaam en kwaliteitsvol leven te hebben nu een depressie en dementerend proces haar onafhankelijkheid weggenomen hebben en fragiel gemaakt hebben, onherkenbaar in vergelijking met vroeger. Ik ben enig kind en we hebben geen andere familie. Het ziektebeeld is redelijk complex.
Mijn moeder word 100 dit jaar en is in een rustoord,dagelijks breng ik haar verse fruitsalade omdat ik vind dat er veel te weinig fruit daar word gegeven,ook kan ze zelf niet meer voor facturen zorgen(ziekenkas,apotheek,dokter enz.)verder zorg ik voor al de kleine dingen die ze nog nodig heeft(kousen, deodorant,drankjes enz.)
omdat het mijn mama is en dat ze niets meer kan alleen ze heeft er nu ook dementi bij ze is wel in een home maar er zijn nog vele zaken die ik moet doen zoals de was naar dokter gaan en veel op bezoek gaan maar ik doe met veel liefde en plezier
