Ik vind het zo erg dat sommige kinderen niet meer naar hun papa of mama gaan omdat ze wegens Alzheimer hen niet meer 'her'kennen. Mijn ouders hebben 5 kinderen, altijd voor ons gezorgd en altijd geholpen als iemand van ons problemen had. Als je dan hoort van een zus of broer dat zij/hij niet meer naar mama gaat omdat zij/hij haar wil herinneren toen papa/mama nog 'normaal' was.. Ik kan dat niet begrijpen!!! Mama heeft Alzheimer in de hoogste graad, heeft volgens de dokters geen besef meer qua familie, tijd, plaats... maar iedere keer dat mama mij ziet begint ze te lachen en te 'brabbelen'... Mama kan niets meer doen, eten verkruimelt ze, maakt hoopjes, bijt haar kledij stuk, .. Maar ik omarm haar, vertel om 't even wat terwijl ik lach -zelfs als ik zomaar 'brabbel'- lacht mama ook en reageert ze. Het moeilijkste om mee om te gaan is dat ze haar man -mijn papa- niet meer herkent met wie ze nu 69 jaar 'lief en leed' heeft gedeeld. Papa, die 93 jaar oud is en, toen ik niet langer thuis voor hem kon zorgen wegens... nu ook in een WZC verblijft (niet hetzelfde als mama) neem ik mee naar zijn vrouwtje. Papa wil maar 1x /week naar mama gaan; is énorm moeilijk voor hem: zij herkent hem niet meer en mij wel... Ik HOOP altijd dat mama mij niet meer herkent, maar papa wél! Weet iemand hoe je daarmee moet omgaan??? EEN WARME KNUFFEL VOOR IEDEREEN DIE ZORGT VOOR ANDEREN!!!!
Zelf mantelzorger zijnde heb ik heel veel bewondering voor Gust.
... ja jezelf blijven verzorgen in een ontspannen sfeer blijft de grootste uitdaging om verder te zorgen voor diegene die je dierbaar is.
Maurice
Omdat mijn zoon fysisch en mentaal gehandicapt is en niet voor zichzelf kan zorgen
Mijn dochter heeft kanker en vraagt bijkomende ondersteuning, ze kan niet voltijds meer naar school gaan. ze heeft zeer specifieke diet richtlijnen gekregen, dit vraagt een extra investering van mij.
Vader is hulpbehoevend, zit gekluisterd aan zijn rolstoel. Heeft voor praktisch alles hulp nodig. Mijn moeder is ook bejaard en kan de zorg niet op haar alleen nemen.
