Mijn partner is gehandicapt en heeft voor veel zaken mijn hulp nodig. Vermits hij niet meer met de wagen rijdt, sta ik ook in voor zijn vervoer.
Ons moeder heeft Alzheimer, sinds 2 jaar dat we het weten. Geleidelijk wordt haar wereld kleiner. Ik ben de oudste van 5 kinderen en ik ben de enige die geen eigen kinderen meer thuis heeft. Ik ga niet werken en kan mij dus vrij maken. Ons moeder stond altijd voor ons klaar. Iedereen doet wat hij kan!!
Vroeger leerde ik dingen te bereiken door vol te houden. Nu leer ik loslaten en merk dat dit duizend keer moeilijker is. De diagnose horen is één, ermee leven, twee. Niemand van de artsen/kine gaf aan waar hulp / raad /advies in te winnen. Dat ik bv een mantelzorgpremie kon aanvragen. Een parkeerkaart. Het is zelf zoeken en gelukkig hielp een dame van het sociaal huis me verder. Ziek zijn is erg, daar financieel voor moeten boeten, je in het luchtledige voelen hangen, het machteloos zijn als er wéér maar eens een stapje achteruit gezet wordt. We leven van dag tot dag. Een goeie dag en lekker weer? Buiten genieten :-). Of een stapje zetten in een park en op een bankje zitten (mam op haar "cabrio")
Omdat ik van haar hou; zij zorgde vroeger voor mij en nu is het mijn beurt. Voor mij is dit een vanzelfsprekendheid; toegegeven: het is bij tijden erg moeilijk want ik sta er helemaal alleen voor. We kregen de diagnose in 2013 te horen en we merken hoe de ziekte progressief vooruit gaat. Laatst kon ze ineens niet meer verder stappen...
mijn vrouw heeft veel pijn in haar rug
ik moet alles in het huishouden zelf doen
Omdat hij al zoveel voor mij gedaan heeft, hij verdient het om geholpen te worden.
En ook om de andere familieleden te ontlasten.
Om de zorg voor mama in de 1ste plaats maar ook om papa te helpen en te steunen.
Omdat ik vind dat mijn plicht is als kind om voor onze ouders te zorgen.
ik heb er 2 ook nog mijn schoonmoeder die nog alleen woont op 94 jarige leeftijd
Het vakantiejaar afgesloten met een weekje op vankantiepark L'Accolade, Ile d'Oleron (Frankrijk). Zeer goed aangepaste bungalows en andere accomodaties. De uitbaters zijn beiden Nederlandse kinesisten. Desgewenst kan je er steun en zorg krijgen. Prachtige omgeving en veel aandacht voor toegankelijkheid over het ganse eiland. Het is wel 860 km ver. Voor de durvers een absolute aanrader.
Ik zorg al negentien jaar voor mijn echtgenote die MS heeft.Wij hebben beloofd in goede en kwade dagen voor elkaar te zorgen.Tot nu toe lukt mij dat met de hulp van de poetsvrouw en proberen af en toe tijd voor mezelf te nemen.