Beste Francis, ik snap jouw reactie heel goed. Maar ik kan je geruststellen: ik ben al lang niet meer de brave burger, de modale Belg, die alles zomaar slikt. Mijn verzet staat gewoon even ‘on hold’. Omdat ik al heel veel geprobeerd heb, zonder succes, omdat ik nu (té) moe ben en omdat de zorg voor mijn moeder prioriteit nummer één blijft, meer kan ik nu even niet meer aan.
In het vonnis van de vrederechter n.a.v. de aanstelling van mijn moeder’s voorlopige bewindvoerder staat geschreven dat mijn moeder’s inkomen ten behoeve van haar besteed moet worden. Toch geeft diezelfde vrederechter aan mijn broer/bewindvoerder toestemming om met nieuwjaar geld van mijn moeder uit te delen aan de (volwassen) kleinkinderen. Mijn broer/bewindvoerder (geen advocaat) mocht dus van de vrederechter sinterklaas spelen met mijn moeder’s geld, wat in strijd is met diens eigen vonnis dus.
Een vrederechter moet het jaarverslag van de inkomsten en uitgaven gedaan door de bewindvoerder controleren en goedkeuren. Het leefgeld dat ik voor mijn moeder krijg is verre van toereikend, en voor mantelzorg krijg ik niets, ook al zorg ik voltijds voor mijn moeder en wordt er geen zorg aangekocht. Hoe kan een vrederechter goedkeuren dat tweederde van mijn moeder’s inkomen gespaard wordt terwijl ik voor haar onderhoud elke euro twee keer moet omdraaien voor ik hem uitgeef aan minderwaardige produkten, als mijn kinderen niet zouden bijspringen, want voor kwaliteit is de vergoeding te laag.
Haar leefgeld (tien euro/dag) is al drie jaar hetzelfde: te weinig en het is nog geen enkele keer geindexeerd. Als ik dat meld bij de bewindvoerder krijg ik geen antwoord. Als ik dit via mail aankaart bij het vredegerecht, krijg ik ook geen antwoord. Het moet allemaal formeel via een procedure, zeker?
Bij het Sociaal Huis in mijn gemeente waar ik alles aangekaart heb, krijg ik de steun van de volledige raad, en wil men mij bijstaan in een procedure tegen de bewindvoerder. Dat zou dus inhouden dat ik moet gaan procederen bij dezelfde vrederechter. Ik moet hier zeker niet meer bijvertellen hoe groot ik mijn slaagkans acht bij die wereldvreemde man? En hoe groot is de mentale klop als ik dan ongelijk krijg? Ik moet er niet aan denken dat ook nog eens te moeten verwerken. ‘Gelijk hebben’ is bij justitie helaas lang niet altijd ‘gelijk krijgen’.
Rechters, zeker vrederechters kunnen handelen naar de letter van de wet, maar ook naar de geest van de wet. In mijn geval gebeurt geen van beide...
Het is niet dat ik niet wil vechten tegen deze onrechtvaardigheid. Ik kan het momenteel gewoon niet aan omdat ik mij fysiek en mentaal volledig richt op mijn moeder m.a.w. mijn energievaatje is leeg.
Maar het medeleven en het meedenken van gelijkgestemden op dit forum druppelen toch een bodempje in het lege energievat, en dat wordt zeer gewaardeerd door ondergetekende,
Els
