Ik lees hier vele schrijnende verhalen. Ik ben zeer gevoelig voor de mentale en fysieke pijnen van zorgbehoevenden, die divers zijn en vaak heel schrijnend. Niemand wil kanker krijgen, dement worden, enz. Maar voor de omgeving, in het bijzonder de mantelzorger, zijn de gevolgen vaak ook heel schrijnend.
Mijn verhaal is dat ook. Ik heb zowat bij elke instantie en elke politieke partij om hulp en advies gevraagd. En overal bots ik op een muur.
Het laatste wat ik gedaan heb, is mijn situatie aankaarten bij meldpuntbewindvoering.be omdat mijn demente moeder onder bewindvoering staat en ik niet kostendekkend vergoed word. Mijn verwachtingen op een positief gevolg, zijn niet te hoog gespannen. Ik blijf proberen, maar ik verwacht niets meer, om mijzelf te beschermen tegen een zoveelste bots tegen de muur. Ik heb ook nog een kwaliteitskrant gevraagd om mijn verhaal te publiceren, omdat ik pers en media zie als laatste, maar machtige, toevluchtsoord in de hoop dat er iets zou veranderen en mss lukt het op die manier een beetje om mensen in hun ivoren toren (politici, rechters,...) wakker te schudden en andere mantelzorgers een hart onder de riem te steken.
Het “zorg goed voor jezelf” komt mij de strot uit. Echt. Ik weet dat het vaak met goede bedoelingen gezegd wordt. Ik heb het trouwens in het verleden zelf ook gezegd tegen anderen. Maar ik ben het beu gehoord, want ik kan niet goed voor mijzelf zorgen. Hoe doe je dat als je alleenstaande bent, zonder inkomen (leefloon in belgie is niet voor mensen die hard gewerkt hebben en een eigen huis bezitten), geen mantelzorgpremie of andere vergoeding/erkenning krijgt, geen fysieke hulp krijgt en doodmoe bent. Dit is mijn tiende jaar mantelzorg. Ik ben heel erg gefrustreerd door de hulp die ik gevraagd heb, en niet gekregen heb. Natuurlijk is de zorg uitputtend, maar vooral de mentale klap die je elke keer krijgt als je steeds op een andere muur botst. Tien jaar vechten tegen onrecht en onbegrip, dat put een mens uit.
Als ik de moed en energie had, zou ik alle mantelzorgers mobiliseren om ook een geel hesje aan te trekken en met mij te ijveren voor een wettelijk statuut voor de mantelzorger. Maar ik heb de energie niet (meer).
Gisteren las ik nog ergens op een forum reacties van mensen uit de witte sector die niet tevreden waren over hun loon omdat ze toch “in het weekend moeten werken en met kerstmis” enz, enz. Ik dacht, ik zou blij zijn als ik zelfs maar een kwart van je loon kreeg, want ik doe wat jij doet, en nog veel meer. Ik werk zeven op zeven, dag en nacht, ik sjouw en ik sleur. Ik krijg geen loon, geen premies en /of maaltijdcheques, geen vakantiegeld en ik bouw geen pensioen op en mijn rug doet ook zeer. Het is niet dat ik geen respect heb voor mensen die dit voor hun beroep doen, integendeel. Maar alles is relatief.
Ik zou ook liever niet lezen over gigantische uittredingsvergoedingen van politici , want dat snijdt nog meer. Zij werken natuurlijk hard, dat zeggen ze toch, maar ze hebben wel een mega salaris zodat ze zorgeloos op vakantie kunnen gaan, ze hebben een mega vangnet en blijkbaar hebben ze aan hun twittergedrag te zien ook nog genoeg vrije tijd. Maar als je hen confronteert met je situatie, rijkt hun “hulp” niet verder dan de loze woorden dat ze mantelzorgers zeer waardevol vinden en een “zorg goed voor jezelf”...
Alleen ingelogde gebruikers kunnen een reactie toevoegen. Je kan hier inloggen of hier registreren als je nog geen account hebt.
