Twintig jaar geleden is mijn man beginnen beven en onevenwichtig stappen. Het was het begin van het FXTAsyndroom , kan je vergelijken met Parkinson. Dan is het normaal dat je ten volle klaarstaat voor je partner om hem te helpen. en alles te doen om hem nog een leefbaar leven te geven.
Mijn moeder is 90 jaar nu, en heeft een chronische gezondheidsproblematiek en is zeer slechtziend. Door mijn mantelzorg kan ze thuis blijven wonen wat haar grote wens is. Daardoor kunnen ook de huisdieren die haar veel vreugde geven bij haar blijven .
Vader is ondertussen overleden, hij heeft een hele strijd gestreden. Opgelucht dat het achter de rug is, maar toch des te moeilijker om hem los te laten. Wat mis ik hem, ik wil er telkens naartoe. Ik betrap me er ook op dat ik dikwijls denk : dat moet ik tegen va zeggen, en dan komt het besef dat dat niet meer kan.
De tijd staat even stil nu, het is moeilijker dan ik dacht om va los te laten, maar ik sta er niet alleen voor. Mijn gezinnetje doet er alles aan om me bij te staan, en die laten me gerust bij moeilijke momenten(omdat ik dat zo wil)
Aan alle mantelzorgers wil ik nog veel moed toespreken, jullie staan er niet alleen voor, en doen allemaal prima je best!
Strak worden we beiden 83 jaar. Maria mijn echtgenote heeft reeds 5 jaar macula degeneratie en hallucinaties. Dag na dag vermindert haar gezicht. Als gewezen onderwijzeres is het nu bijzonder pijnlijk niet meer te kunnen schrijven noch lezen. Zij lijdt hevige angsten door het zien van waanbeelden bij dag en nacht. Ik sta haar bij.
Ik dank iedereen voor alle hartjes. Het geeft mij grote steun. Maar ik vind het raar dat ik hier zoveel 'touching' verhalen en moedige mensen zie, maar zoweinig hartjes. Jullie verdienen allemaal honderd hartjes!
Enig kind
ouders zijn alleen
hebben alles voor mij gedaan en nu is het mijn beurt
Papa heeft chronische veneuze insufficiëntie, met in zijn linkervoet necrose tot gevolg. Hij kan en mag niet steunen op die voet en is dus gebonden aan een rolstoel. Mijn moeder heeft een 8-tal jaar geleden kanker gekregen. Zij kan sindsdien niet meer auto rijden. Ik ga winkelen voor hen, help met administratie en ziekenhuisafspraken.
Op dit ogenblik maken wij weer een slechte periode mee ,na het krijgen van de chemo worden we opgescheept met vijf rotdagen , wanneer die periode voorbij is beginnen we aan een periode van recuperatie ,maar wanneer die periode voorbij is moet ze weer chemo krijgen ,een mens zou er soms het bijltje bij neerleggen ,maar we blijven er voor gaan we willen er voor vechten ,ook al is dat niet eenvoudig ! het is nu bijna 4 maand en het einde is nog niet in zicht , binnen 3 weken krijgen we een scan misschien brengt die goed nieuws ?
