Mijn zoon is sinds z'n 16e psychiatrisch patiënt.
Hij kan niet volledig alleen functioneren, is nu 37 jaar en al die jaren is dit een zware domper op ons leven.
Hij heeft geen broers of zussen, enkel mij nog.
Wij hebben enkele moeilijke weken achter de rug. Er is geen ziektebeeld en nog steeds de hoop dat hij volledig zal genezen. Helaas, dit zal nooit gebeuren. Beteren ja maar genezen nee. De spraakstoornis maakt het nog eens zo moeilijk. Zoveel willen zeggen en niet kunnen. Ik hoop door Logo hem nog wat verder te brengen, we zien wel.
Voor mij is het moeilijk omdat ik iedere keer, wel 10 keer op een dag hetzelfde moet zeggen, van nee dat zal misschien niet meer lukken, nee dat ook niet meer... moeilijk en het verdriet van wat is geweest wordt enkel groter. De toekomst wordt koffiedik kijken. Hij aanvaardt ook de hulpmiddelen niet, wil geen rolstoel, geen scooter, geen oppas, geen dagcentrum, niets hij wil enkel genezen, en opnieuw zijn zoals vroeger. De positieve noot is dat we elkaar nog steeds graag zien, dat hij lief is en dat hij zoveel moed en koppigheid heeft, misschien heel misschien brengt hem dat waar hij wil komen....
Liefde en moed voor alle mantelzorgers
Anja
omdat zij mijn moeder is en toch wat hulp nodig heeft ,( 91 jaar ) eten klaarmaken, wekelijkse haartooi, de was, boodschappen, naar dokter brengen enz... mijn man doet de tuin en de klusjes rondom het huis
Het is het minste wat je voor je ouders kan doen. Het heeft je zoveel voldoening wanneer je ze kunt helpen.
Sinds dinsdag 2 april is mijn moeder (intussen 96 j.) opgenomen in een WZC. Het was een héél moeilijke beslissing, maar ik kon de zorg thuis niet meer aan. Een zorgvakantie was geen succes, ondanks lieve vrijwilligers. Daarna was het nog lastiger: wenen, roepen, niet alleen kunnen zijn, hoewel ik 5 keer per dag binnen kwam, zo'n 4 à 5 u. per dag. Het werd altijd maar zwaarder. Mijn moeder is niet gelukkig in het WZC: ze weent, verwijt, vraagt altijd maar waarom, wil naar huis... hartverscheurend. Ik verwacht nu dat mijn zussen en de kleinkinderen ook geregeld op bezoek gaan, zodat ik wat tot rust kan komen.
Omdat ik al heel mijn leven thuiswoon. Sinds een jaar of 18 geleden is mijn moeder gestorven waardoor ik nu de zorg draag voor mijn vader die reeds 82 is.
ik vind het een logische stap om te zorgen voor mijn schoonouders, zij waren er ook voor onze kinderen
Zowel de fysieke als psychische toestand van mijn beide ouders gaat achteruit. Ze willen zo lang mogelijk in hun eigen huis blijven wonen. De extra steun is echt wel nodig.