Claudine en haar echtgenoot beslisten enkele jaren geleden om de rust op te zoeken in het zuiden van Frankrijk. Hun sabbatjaar draaide anders uit dan verwacht. Eens verhuisd nam Claudine al snel de rol van mantelzorger op. We stelden haar onze acht mantelzorgvragen.
1. Hoe ben je mantelzorger geworden?
“In de zomer van 2016 besloten mijn man en ik ons leven over een andere boeg te gooien: we verhuisden naar de Ardèche in Frankrijk om er te leven in alle eenvoud. In 2015 kreeg ik te maken met een burn-out en mijn man ging net op pensioen, een nieuw hoofdstuk was welkom. We zouden er een jaar wonen om daarna uit te maken of we bleven. Dat draaide al vlug anders uit … Enkele weken na de verhuis kreeg mijn man vreemde zenuwgewaarwordingen die zijn bewegingen beperkten. Dat bleken later hersen- en ruggenmergontstekingshaarden te zijn. Voor we de kans hadden om terug te keren naar België, belandde hij met een adem- en hartstilstand in het ziekenhuis. Nadien moest hij terug leren ademen, slikken, eten, praten, lopen … Nu – vier opstoten en remissieperiodes later – zit hij in een rolstoel. Met behandeling, maar zonder diagnose. Je kan zijn ziekte omschrijven als de grote gemene broer van multiple sclerose. Lang verhaal kort: mantelzorg kwam ongepland aankloppen, zoals bij vele lotgenoten.”
2. Hoe ervaar je de zorg?
“De zorgtaak op zich valt goed mee, behalve wanneer ik hem moet optillen na een val of een toiletbezoek. Dat is altijd even puffen. Het mentale aspect valt me veel zwaarder. Omdat we naar het buitenland verhuisden, voel ik me wel eens eenzaam. De lokale bevolking is gastvrij en behulpzaam, maar komt na drie jaar nog zelden op bezoek. Bovendien beleven mijn man en ik nog amper fijne momenten samen. Hij lacht nooit meer en kan zijn ziekte moeilijk accepteren. Knuffelen gebeurt niet meer en samen weg gaan is ook verleden tijd. Toch haal ik voldoening uit het zorgen. Ik vul mijn dagen met liefde geven. Dat is waar het leven echt om draait, toch?”
3. Wat zijn de mooie momenten?
“Kleine dingen waar de meeste mensen achteloos mee omgaan. De eerste lentevogel, een koffietje drinken in het zonnetje, de zonsondergang, een klare sterrenhemel … Bezoek van vrienden of familie uit België is ook zalig. Af en toe speelt mijn man – in de mate van het mogelijke – nog eens een stukje op de piano, net als vroeger. Ik koester de mooie herinneringen, die neemt niemand ons nog af!”
4. Wat zijn de moeilijke momenten?
“Zo zijn er een heleboel. Het verdriet om wat voorbij is en nooit meer terugkomt, de onzekerheid over de toekomst, het heen en weer walsen tussen hoop en wanhoop … Ook de financiële zorgen: al mijn zorgverlof is uitgeput en ik heb nu geen inkomen meer. Maar vooral dat zijn persoonlijkheid zo veranderd is. Vroeger was hij altijd vrolijk en enorm behulpzaam, nu sleept hij zich zuchtend door zijn dagen.”
“Soms denk ik er wel aan om terug te keren naar België, maar daar zou ik opnieuw moeten werken. Mijn volledige loon zou dan naar de huur van een aangepaste woning en de zorg gaan. Daarbovenop ben ik nu al enorm vermoeid als mantelzorger, een job zou te veel energie van me vragen. Wat het allemaal nog moeilijker maakt is het gemis van onze kinderen …”
5. Wat doe je om te ontspannen?
“Ik wandel regelmatig en ga elke dinsdag countrydansen. Wel zorg ik ervoor dat ik altijd bereikbaar ben. Maar vergis je niet, thuis verveel ik me niet hoor. Ik schrijf, knutsel, schilder, lees, zing en speel gitaar. Allemaal zaken die me helpen het hoofd boven water te houden.”
6. Maak je gebruik van enige dienstverlening?
“Ja, over de diensten hier in Frankrijk mogen we niet klagen. Mijn man krijgt drie keer per week hulp bij het ochtendtoilet. Twee voormiddagen per week krijgen we ook hulp in het huishouden – op die momenten kan ik met een gerust hart eens een boodschap gaan doen.”
7. Hoe hou je de balans tussen de zorg, je hobby’s en je familieleven?
“Ik hou nauw contact met familie en vrienden van vroeger. Ook hier heb ik ondertussen al enkele goede vriendinnen. Ze zijn goud waard! Een vijftal keer per jaar gaan we enkele weken naar België. We proberen er dan bij vrienden of familie te verblijven, maar dat wordt moeilijker en moeilijker omwille van zijn aandoening. Gelukkig kan hij eens per jaar terecht in het MS Center van Melsbroek. Tijdens die periode laad ik mijn batterijen weer op.”
“De meeste steun haal ik uit mijn geloof en gebed. Daardoor krijg ik altijd een duwtje in de rug. Ook hier heb ik op parochie al vele behulpzame personen ontmoet. Er is enorm veel goedheid onder de mensen!”
8. Heb je een tip voor andere mantelzorgers?
“Geniet van alle mooie momenten die je samen mag meemaken. Het leven verloopt in episodes: geen enkele moeilijke periode blijft duren. En – niet te vergeten – zorg op tijd voor jezelf!”
Meer weten over Claudine? Bekijk haar profiel voor de laatste updates en geef haar een warm hartje!
Om de twee weken kiezen wij een ‘mantelzorger van de week’ die we in de bloemetjes zetten. Ken of ben jij iemand die hiervoor in aanmerking komt? Stuur dan een mailtje naar info@ma-zo.be!
Bekijk alle 'Mantelzorgers v/d week'!
8 reacties
21 februari 2020
Tien ervaringsdeskundige mantelzorgcoaches (EMC’s) gaan voortaan mantelzorgers uit hun buurt coachen om zo hun weerbaarheid te vergroten. Hier lees je …
0 reacties
Tien ervaringsdeskundige mantelzorgcoaches (EMC’s) gaan voortaan mantelzorgers uit hun buurt coachen om zo hun weerbaarheid te vergroten. Rita Nevelsteen is een van …
0 reacties
Heel veel moed en sterkte Claudine!
Je bent moedig en doet prachtig werk!
Een hartelijke groet,
Bea
veel sterkte en zorg goed voor je zelf Claudine!
en geniet van de kleine dingen die je nog kan met je man
groetjes Frieda
Heel veel moed en sterkte Claudine met de zorg voor je man. Heel veel bewondering voor je inzet en kan mij voorstellen dat het mentaal en fysiek soms heel moeilijk is(mijn echtgenote heeft ook MS).Ik wens jullie van harte het allerbeste toe en zorg goed voor jezelf!!
Groetjes,Bernard.
Met veel bewondering heb ik jullie verhaal gelezen.
Positief blijven is een boodschap die ik aan jullie wil doorgeven. Dit helpt je man en jezelf om deze ziekte te dragen en om wat jullie rest op jullie manier in te vullen. Laat de ziekte jullie niet volledig overheersen. Dit is natuurlijk niet gemakkelijk. Helaas spreek ik uit ondervinding: ik heb dit ondervonden tijdens de ziekte ( A.L.S. ) van mijn vrouw.
Mooie getuigenis Claudine. Wat me ook echt opviel waren je uitspraken:
"Ik vul mijn dagen met liefde geven en de meeste steun haal ik uit mijn geloof en gebed" en ook "er is enorm veel goedheid onder de mensen".
Blijf sterk Claudine maar ik denk wel dat je de situatie goed in handen hebt. Groetjes.
Dank je, lieve mensen, voor jullie hartjes-onder-de-riem. Doet deugd. Ook aan jullie verder veel goede moed !
Laatste en droevige update. Op 12 december is mijn lieve echtgenoot heengegaan. Heel plots en onverwacht, onwel geworden aan tafel...
Hij kon niet meer genieten van het leven, ook niet meer van kleine dingen. Het lijden was nog nauwelijks draaglijk. Het is op die manier een bevrijding, ik kon niet wensen dat het nog lang zou duren. Ook voor mijzelf niet, ik was op. Ik vond het al een vreselijk idee om hem in een verzorgingsinstelling te moeten plaatsen.
Toch was het een zeer harde klap. Het zal nog heel lang duren eer ik de pijn van de laatste jaren en de schok van zijn plotse heengaan heb verteerd. Ik ben wel sterk, en voel hem heel nabij. Anders zou het niet draaglijk zijn. Een immens gevoel van liefde blijft over.
Ik schreef dan ook op het overlijdensbericht de tekst van Paulus: "op het eind blijven nog drie dingen over: geloof, hoop en liefde. En de liefde is daarvan de grootste".
Aan ieder van jullie die dit nog te wachten staat, wens ik maar één ding toe: heel veel liefde. Dat zal de kracht blijven die het leven waard maakt geleefd te worden. Ook "daarna"...
Dank U wel Claudine. Spijtig dat we je niet méér konden steunen. Heel veel sterkte want er zullen zeker nog vele moeilijke momenten aankomen maar denk dan terug aan al het moois wat jullie samen hebben meegemaakt.
Sylvain
Log in of registreer je om reacties te plaatsen.