Ik zorg voor mijn partner die 3 jaar geleden de diagnose kreeg van Alzheimer. Omdat hij op dat moment nog maar net 60 was, hoort hij dus bij de groep jongdementerenden. Het was voor ons gezin (mezelf en drie zonen en ondertussen bijna 6 kleinkinderen) een zware dobber en uiteraard ook voor mijn partner zelf. We doen zoveel mogelijk samen.
Dragen Lieve een warm hart toe:
Als het mooi weer is, wandelen of fietsen we veel. Sinds het begin van de coronaperiode hebben we al hele mooie plekjes in de omgeving verkent.
Het blijft moeilijk om activiteiten te voorzien bij slecht weer. Ik zorg ook nog gedeeltelijk voor mijn moeder van 92, mijn mindervalide schoonzus van 65 die in een WZC woont, we bezoeken mijn schoonvader van 93 in het WZC en mijn schoonmoeder van 93 die nog thuis woont. Die bezoekjes zijn niet altijd even opbeurend. Wie herkent dit? Vooral ook omdat ik telkens de conversatie wat gaande moet houden omdat mijn man door zijn Alzheimer spraakproblemen heeft en zich nog moeilijk kan uitdrukken. Vaak voel ik le daardoor eenzaam, maar hij wellicht ook. Herkent iemand dit ook? En wat doen jullie hieraan?
Alvast dank voor uw reacties.
1 |
mens
2 | Reacties
Hartelijk dank voor uw reactie. Ons leven is totaal overhoop gehaald maar we proberen er het beste van te maken. Ik merk wel dat men op gebied van hulpverlening in Nederland veel verder staat. Ik las dat u op zoek was naar een geschikte fiets. Ik heb onlangs een fiets gezien met een soort zit vooraan. Op die manier kunnen beide fietsers meer van het uitzicht genieten. Een fiets met twee stoelen naast elkaar bestaat ook, maar in elk geval is elektrische ondersteuning zeker aangewezen. Voorlopig kan mijn echtgenoot nog goed fietsen. Ik zeg er voorlopig bij omdat ik weet dat dit in de toekomst ook zal veranderen. Ik hoop dat u snel kan genieten van gezamenlijke fietstochten. Met vriendelijke groeten van Lieve.
Ik herken me voor een stuk in uw verhaal. Mijn echtgenote kreeg de diagnose op haar 49ste Alzheimer PCA. Ze leed zogezegd aan een Burn-out. IK merkte dat er iets grondig fout was en heb aangedrongen op verder onderzoek. Wij kunnen nog goed praten met elkaar maar geen diepzinnige gesprekken. Beslissingen neemt ze niet en over de ziekte wordt niet of zo weinig mogelijk gepraat. Korte termijn geheugen is zeer slecht. Ze werkt graag in haar bloementuin in de voormiddag. Maar in de namiddag is ze daar dan moe van. Tot ongeveer 21u kijkt ze TV en is ze daar serieus op gefocust, dan gaat ze slapen. Ik zit daar dan bij en lees daarna wat of zit op mijn hobbykamer tot later op de avond. Ik probeer me dus bezig te houden om de eenzaamheid te verdrijven.
Log in of registreer je om reacties te plaatsen.
Log in of registreer je om reacties te plaatsen.