Netwerk voor mantelzorgers, van maandag tot zondag

Een goede wandeling van tijd tot tijd maakt het hoofd leeg!

een heerlijk warm bad

Ik heb het geluk gehad om het ondersteuningsproject "Mantelkracht" van Thomas More te volgen. Tijdens deze ondersteuningscursus heb ik héél veel tips én trucjes meegekregen hoe ik mezelf kan handhaven in mijn traject als mantelzorger voor mijn man (al 13 jaar). Hoe ik dingen moet afbakenen naar mezelf toe, dat ik me niet schuldig moet voelen, hoe ik mijn balans tussen draagkracht en draaglast in evenwicht kan houden enz..... kortom het hééft mijn leven als mantelzorger enorm verandert. Ik kan genieten van vele kleine dagdagelijkse dingen ... even wandelen, een roodborstje dat in de tuin zit...samen met mijn man in de zetel zitten....én ik ben hier héél dankbaar voor.

Toen ik vorige donderdag op de fiets zat voor mijn midweekse rit kreeg ik na enkele km weer dat knagende gevoel. Een gevoel dat heel vaak terugkomt als ik eens voor een paar uur weg ben. " Hoe zal het thuis zijn? Zal ze bellen als er iets gebeurd?" Niet dat er al ooit iets gebeurd is, of dat er aanleiding is om echt ongerust te zijn. Het gevoel is er gewoon. Niets of niemand die het kan wegwerken. En het knaagt constant.
Toch verplicht ik mezelf om die fietsritjes te blijven doen. Dingen die ik voor mezelf doe, die nodig zijn om even uit de zorgroutine te ontsnappen, wil ik absoluut blijven doen. Desnoods zoek ik hulp van buitenaf.
Wie niet voor zichzelf zorgt kan ook niet voor een ander blijven zorgen. Wie niet in staat is tijd vrij te maken voor zichzelf gaat er vroeg of laat onderdoor.
Vaak lees ik commentaren van mantelzorgers die denken constant aanwezig te moeten zijn. Fout!!!

elke week volg ik een meditatie met rustige muziek en daarna kleuren we een mandala in een inloophuis, dan kom ik heel rustig en ontspannen terug thuis om de zorgen terug op te nemen

Ik ga 1x per week countrydansen met mijn dansvriendinnen. Veel dansen en veel lachen en ik ben weer opgeladen voor een weekje zorgen.
Elke avond, als mijn man slapen is, borduur ik. Eventjes rust en ontspanning.

Ik kan het gewoon niet. Ik heb ook een zieke dochter, zij heeft Neurofibromatose type 1 net zoals ik. Ik wil altijd maar goed doen voor anderen en ik besef dat ik daar soms in overdrive ga. Ik heb het ook heel moeilijk om voor mezelf te laten zorgen. Er zijn veel mensen die van alles voor me willen doen, maar ik kan moeilijk hulp aanvaarden, wil alles zelf doen. We komen niet in aanmerking voor thuishulp omdat mijn echtgenoot niet genoeg zorg nodig heeft en een poetsdienst kunnen we absoluut niet betalen. Ik voel me regelmatig ook schuldig als mijn man vraagt om zijn kousen aan te doen of zijn voeten in te smeren en ik op dat moment er absoluut geen zin in heb. Soms denk ik dat ik beter terug hulp zoek in de psychische hulpverlening, maar dat is financieel niet haalbaar en heb slechte ervaringen bij ccg andante. Ik ben momenteel zo moe al mijn energie is op. Ik kijk uit naar de eerste week van de paasvakantie, dan gaan mijn ouders op vakantie met de kindjes van mijn zus en onze jongste dochter. Wij verblijven die week dan in mijn ouders hun huis. Dat is wel een beetje vakantie. Maar het zorgen voor zal er altijd zijn.

3 voormiddagen per week komt er hulp in huis, zodat ik wat tijd voor mezelf heb. Ik ga dan naar de yoga.

Ik werk half tijds en in namiddag zorg partner... laatste jaar ontbreekt het mij om me nog te ontspannen. Reeds 18 jaar zorg

In het boek 'Klein geluk voor de mantelzorger in Vlaanderen' vind je heel wat tips om goed voor jezelf te zorgen. En dat is superbelangrijk !