Voordat ik mijn demente moeder (90) nu bijna vier jaar geleden bij mij in huis heb gehaald, heb ik eerst met de kinderen overlegd. Ik ben alleenstaand en heb drie kinderen. Gelukkig vond geen van hen het een bezwaar.
Nochtans heeft het inwonen ook een grote invloed op hun leven. Buiten het feit dat ze steeds moeten meehelpen om hun bomma te verplaatsen van bed naar sofa enz., moeten ze ook accepteren dat mijn moeder steeds op de eerste plaats komt.
Concreet betekent dit bijvoorbeeld, dat ik mijn nog studerende zoon pas naar kot kan brengen, of weer kan gaan halen, als mijn moeder in bed ligt, gegeten heeft en haar insuline heeft gehad en als er iemand van de andere kinderen thuis is om bij haar te blijven.
Verder gelden de zelfde aanpassingen die gelden wanneer je nog kleine kinderen hebt: de kinderen moeten 'bommasitten' als ik boodschappen ga doen, ze moeten stil zijn als bomma slaapt (bed in de keuken), samen weggaan is moeilijk want wie blijft er dan bij haar...enz.
Dit klinkt misschien negatief maar dat is het absoluut niet. Ik merk hoe mijn kinderen steeds meer oog krijgen voor wat ik voor mijn moeder doe, en hoe ze zelf eigenlijk bijna als vanzelfsprekend steeds meer betrokken geraken in haar verzorging.
Ze begrijpen dat mijn moeder volledig afhankelijk is van mijn goede zorgen, en ze voelen zich zichtbaar mede verantwoordelijk.
Ik merk dat ze ook steeds meer oog hebben voor mij en meehelpen om mij te ontlasten. Zo nam mijn dochter laatst een keertje spontaan het voeden van mijn moeder van mij over "want anders wordt je eten weer koud". Dat zijn momenten dat je beseft dat de gevolgen van jouw beslissing om haar in huis te halen dubbel zijn: je hebt je kinderen misschien wat comfort afgenomen, maar tegelijkertijd heb je hen iets gegeven wat heel waardevol is voor hun opvoeding, voor waarden die ze zullen meedragen, hopelijk voor de rest van hun leven: empathie, verantwoordelijkheid, altruisme, zorgzaamheid, doorzettingsvermogen, zelfvertrouwen, enz.
'Het leven is nu eenmaal een strijd', blah blah blah, he ;-), maar ik denk dat ze steeds meer voor deze strijd gewapend zijn. Ik zie hen groeien en dat stelt mij gerust en het ontroert mij ook dat het onverwacht eigenlijk op deze manier is gelopen.
Ik zie dit alles als een kans dus, eentje waar ik dankbaar voor ben voor mijzelf, maar ook niet in het minst voor mijn kinderen.
