Ik zie licht en donker,
ik leef in dag en nacht.
Ik zie een hemel in schapenvacht,
innerlijk scheppende macht van vrede.
Ik zie regenbogen, blauw, paars en violet.
Strelend zinsbedrog of echt?
Ik zie aarde kleuren, de grond waarop ik sta.
Waar zaden weldra kiemen gaan.
Ik zie het frisse groen van bomen, akkers en plantsoen.
Zuurstofbrouwers, levensbron.
Is er een geheim persoon?
Onaantastbaar met gouden kroon?
Of zie ik alleen maar spoken?
Is er een onzichtbare overgang?
Kleuren die langzaam gaan vervagen.
Aan wie ga ik het vragen?
Ik zie grijze wolken boven mij en stel geen vragen meer.
Waarom doet doodgaan toch zo’n zeer?
- Denise Manteleers
1 reactie
23 november 2016
Tien ervaringsdeskundige mantelzorgcoaches (EMC’s) gaan voortaan mantelzorgers uit hun buurt coachen om zo hun weerbaarheid te vergroten. Hier lees je …
0 reacties
Tien ervaringsdeskundige mantelzorgcoaches (EMC’s) gaan voortaan mantelzorgers uit hun buurt coachen om zo hun weerbaarheid te vergroten. Rita Nevelsteen is een van …
0 reacties
Heel mooi !
Ook ik kan het niet begrijpen waarom doodgaan zeer doet !
Maar als men zijn echtgenote na 15 jaar ernstige ziekte met verlamming verzorgd hebt,dan doet het dubbel pijn en dan stel je geen vragen meer maar probeer je het verlies zo goed mogelijk te verwerken!
Maar het gedicht geeft toch ergens troost en hulp !
Bedankt Denise Manteleers .
Log in of registreer je om reacties te plaatsen.